Panas & Hujan = Hujan Panas

Skang ni isu hangat is tsunami kt Jepun. Saya bersimpati sgt2 dgn mangsa2, hari2 saya mendoakan spy mereka tabah dan yg masih selamat, terus selamat terutama rakan2 yg saya kenal tinggal kt jepun. Musibah dtg tanpa dijangka, itulah qadha dan qadar Allah.

Begitu jugak yg terjadi pd saya. Manusia merancang, Allah juga penentu. Panas yg disangka berpanjangan sampai berpeluh-peluh...xdisangka tetibe hujan petir siap guruh datang bertandang (eh madah pulak...geli ai!!..kekeke).

Igt tak entry saya psl SUKA!...entry tu sy rs, sy patut delete atau tuka tajuk jd DUKACITA! Tapi saya xnak meluahkan segala terbuku kt dlm ni sbb nnt mcm mengada2 pulak. Tapi rsnya sy perlu share ape yg terbuku kt sini, spy menjadi peringatan buat diri saya yg bende ni pnah terjadi pd sy, dan bila sy baca balik in future, dan sy tahu, betapa sy bertabah dan berlikunyer kehidupan sy yg penah saya tempuhi sehingga sy menjadi org tertentu pd hari tertentu.

DUKACITA yg saya maksudkan adalah ttg policy/governance kompeni tpt sy keje skang. Ikutkan hati, saya ingin cari pekerjaan diluar, ttp tahap keyakinan diri sy teramat rendah kerana pengalaman yg ada, xmungkin menjustify/support application saya kt luar sana. Mungkin gaji pon lebih rendah dr apa yg saya dpt skang. Itu mungkin sukar utk saya terima dgn ape yg ada skang cukup-cukup utk keperluan keluarga saya. Alhamdulillah.

Tambahan, perlu menapak dr bawah, kalau kompeni skang, sy dpt jawatan permanent which is sgt bersyukur, kalau kt luar sana, pasti contractual dan sgt agresif, hmm, susah pulak saya nk meet KPI rumahtangga iaitu melahirkan generasi cerdik pandai! Kompeni eh department skang pulak xmenjamin perkembangan career sy dimn job gred saya mungkin xberubah sampai bila-bila kalau saya xkluar dr dept saya. Dalam erti kata lain, tiada career progression. Pengurus besar pulak xbegitu concern ttg permasalahan saya sbb die ade authority to make anything happens. So, saya sgt rs dianaktirikan.

Nak mengadu kt bos yg akan bersara 2 thn lg pon, mcm xnampak penyelesaian sbb pdgn die pon akan hantar ke division yg dh dimangga/atau diseal selama-lamanya (sampai bertuka VP dan VP tu bermurah hati bukak seal tersebut). Jadi ke mana arah saya?

Saya kemam mulut, saya cubit tgn saya sendiri spy jgn menangis. Supaya tabah, tiap yg terjadi pasti ade hikmah, saya mula berfikir, apa silap saya, adakah ini kifarah atas dosa-dosa saya seblum ni? Mcm-mcm merasuk fikiran saya semalam. Berkali-kali sy pujuk diri, jgn slhkn suami sbb dia apply masuk tpt yg saya idam-idam sbb dulu pon pnah terjadi, dan sy xmahu terjadi lagi, di mana saya dan suami jadi xsebulu dan asyik memendam rasa dgn suami.

Saya sedih, pilu, sbb saya xdpt mencapai cita-cita saya, saya xkenal org besar-besar dlm kompeni saya, saya agak pendiam, saya mungkin xbegitu reach out type of person tapi saya ada cita-cita. Disebbkn cita-cita itu sy berhempas pulas meletakkn diri saya utk mengqualifykn diri sy utk jawatan itu.

Saya beristigfar byk kali, spy saya xbuat sesuatu diluar pemikiran saya. Saya beristigfar memujuk diri saya spy bersabar. Namun akhirnya, saya luahkan kt stereng kerete. Saya menangis sepuas-puasnya, seblum saya menapak ke rumah spy reda bungkam di hati. Reda kekecewaan di hati. Spy saya tetap dpt tersenyum dgn kepulangan suami ke pangkuan saya. Spy sy xmrh2 anak2 disbbkn sy keciwa. Saya menangis spt anak kecil xdpt lolipop kesukaan. Mendayu-dayu sambil pdg kiri kanan takut2 org ketuk pintu kete dan ty "what's wrong mem?"..sbb ms tu kt parking kete bwh condo.

Saya ke psr, bli apa yg patut sbb suami minta nasi lemak sambal udang. Beli udang, beli char kuey tiow, amik adik, dan balik. Dalam perancangan, nk msk nasi lemak dan sambal udang sbb suami ckp dijangka tiba mlm. Saya agak, dlm 8 mlm, just in time for dinner.

Sampai dpn pintu rumah, istigfar lg, dlm kete seblum naik, sempat ngadu kt adik.."Adik, mama sedih". Asif cuma buat muka comel ajer. Sejuk siket hati. Depan pintu rumah, dlm hati terasa, mcm suami dh balik. Grill xbermangga, cume terkunci, Mula agak, mungkin mak kuar buang sampah kot.

Naluri seorg isteri tu kuat. Bila nk bukak pintu rumah, pintu xkunci, pehtu nampak muka Aqil berseri-seri, saya dah agak, mesti suami dh balik, die menyorok blkg pintu rupanya. Saya pujuk diri, senyum-senyum. Suami pulang dr jauh, xkn nk tgk isteri bad mood pulak. Saya cuba diamkan ape yg terbuku.

Saya jd awkward dgn suami, setelah hampir 4 bulan xbertemu. Tambah sy sedang dilanda dukacita. Saya kesiankn suami, saya pulang lewat, hampir jam 7 pm. Sempat masak nasi goreng, dan buatkn air. Hrp2 nasi goreng tu ada rasa, siap berdoa ms solat magrib, biarlah hidangan mlm tu sedap pd tekak suami. Saya letak sikit jer, tahu mlm2 suami mkn siket kalau saya msk, mujur habes...(jg hati kot!ekeke..) kalau tak..mungkin dukacita saya bertambah...

Lepas tidokn Asif, setelah puas die mengenal semula papa die dan bermain sepuas-puasnye papa die. Saya menung kejap, saya xsdar airmata mengalir lg mengenang nasib. Sekali lagi, sy pujuk hati, jgn menangis dpn suami yg baru pulang dr jauh, nnt hilang keseronokan die berjumpe semula dgn keluarga yg terpaksa ditinggalkan sbb kerjaya.

Saya masih belajar terima hakikat, saya masih berkira-kira ttg option2 lain kecuali menjadi surirumah sepenuh masa atau berbisnes kecilan/besaran. Saya boleh melupakan cita-cita saya, dan teruskn apa yg saya lakukan skang, tp sy pilu apabila mengenang ijazah master yg sy genggam dlm segala kepayahan tu, terbiar....